ختم چهل روزه (عجیب و شگفت اور)ذکر یونسیه که مرحوم کشمیری (ره)فرموده اند

هو الرحمن الرحیم


لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ

اول اینکه عامل(فردی که ختم را انجام میدهد) بر یگانگی خداوند ایمان داشته باشد نه در زبان بلکه با تمام وجود و با شناخت اندکی که دارد که سرلوحه همه انها یکتایی و بی همتایی خداوند در تمام صفات ثبوتی و مبر بودن او از تمام صفات سلبی است.

زندگی نامه آیت الله حق شناس - قسمت دوم

حاج آقای حق شناس بعد از دبیرستان همانطور که کار می کردند، به دروس علوم دینی نیز مشغول شدند، و این علوم را با علاقه وشدت دنبال می کردند.در آن دوره در یکی از حجرات مسجد جامع تهران - که کنار شبستان چهل ستون، چند حجره برای طلّاب داشت - سکونت داشتند. نقل می کردند: در اوایل دوران تحصیل ، به ناراحتی سینه دچار شده بودم، حتی گاه از سینه ام خون می آمد . سل مرض خطرناک آن دوران بود. بیماری من احتمال سل داشت، دکتر و دارو افاقه نمی کرد . 

عمر من قد نمی دهد، به سفرت بگو کوتاه بیاید..

عمر من قد نمی دهد، به سفرت بگو کوتاه بیاید..

مولا جان

بارها آمدی و نبودم

در تقلای این زندگی..

نیازمند تو اما بی تو بودم

بارها آمدی و نیامدم..

بر دلم بارها نشستی و بی تو بودن را بارها گریستم..

میدانم آمده ای... بسیار نزدیک....

پشت پلکهایی که توان باز شدن به روی زیبایت را ندارند

پشت در، دلی که هنوز برای میزبانی تو پاک نشده..

میدانم آمده ای..

دعا کن من هم بیایم به پیشواز تو..

منبع :http://paydariekomeyl.blogfa.com/

زندگی نامه آیت الله حق شناس- قسمت اول

زندگینامه قسمت اول  »
آیت الله حاج میرزا عبدالکریم حق شناس تهرانی در سال 1298 شمسی در خانواده ای متدین در تهران متولد شدند. نام پدرشان علی و نام خانوادگیشان صفاکیش بود، و پدر در فرمانداری آن روز تهران صاحب منصب بود و به همین جهت به علی خان شهرت داشت. او سه فرزند داشت ولـّی،کریم و رحیم. منزل مسکونی پدریشان در خیابان عین الدوله یا ایران کنونی قرار داشت که جزء محلّات نجیب تهران بود. پدر در ایّام صباوت فرزندان خویش وفات یافت ؛ ولی مادرشان تا آن زمان که ایشان به سن پانزده شانزده سالگی برسند در قید حیات بود.

چرا به آیت الله حق شناس تذکر دادند ؟

مرحوم آیت‌الله عبدالکریم حق‌شناس در خاطرات خود می‌گوید: در سالی‌که مدتی از تابستان را در مشهد اقامت داشتم،‌بعضی از مومنین از من خواستند که نماز صبح به مسجد آن‌ها بروم و اقامه جماعت کنم.
مسافت مقداری دور و راه نیز کمی سنگلاخ بود،‌لذا بعد از اقامه نماز شب، اذان صبح که گفته می‌شد، راه می‌افتادم و طول می‌کشید تا به آن مسجد برسم و به گمان خود از نماز اول وقت صبح, باز می‌ماندم.
بنابراین بعد از چند روز به مومنین آن مسجد پیام دادم، من دیگر نمی‌توانم بیایم. همان شب در خواب دیدم که یک نفر این جمله را می‌خواند:
«سلموا علی الیهود والنصاری ولا تسلموا علی تارک الجماعة» یعنی به یهود و نصاری سلام کنید،‌ ولی به کسی که نماز جماعت را رها می‌کند سلام نکنید!
آن شخص در هنگام خواندن این سخن انگشت خود را به من نشانه رفت!
سراسیمه بیدار شدم و پیغام دادم که من برای نماز جماعت صبح خواهم آمد!